Ο Νίκος Σταμάτης, ο θείος ο Χαρίτος και η ξύλινη βίδα του ελιόμυλου!!!

Το 1974 ο Νίκος Σταμάτης βρέθηκε ως μαυροσκούφης στη Μύρτου, και στις γύρω περιοχές, περιπλανήθηκε μαζί με άλλους στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς και σε κάποια φάση επέστρεψε στη Λευκωσία. Εκεί έμαθε ότι η οικογένεια του, δηλαδή η Γιαννούλα και ο νεογέννητος Μάριος βρίσκονταν σε στάβλο στους Αγίους Τριμιθιάς, καθώς το Μάμμαρι ήταν εμπόλεμη ζώνη και το χωριό είχε αδειάσει! Οι Τούρκοι εισβολείς βρίσκονταν έξω από το χωριό και βόρεια του Δημοτικού σχολείου όπου υπήρχε σχετική αντίσταση από Ελληνοκύπριους στρατιώτες.

Πήγε λοιπόν στους Αγιούς Τριμιθιάς και βρήκε τη Γιαννούλα και τον Μάριο να είναι καλά παρόλη την ταλαιπωρία της φυγής. Έμαθε επίσης ότι ο θείος Γιώργος (Ποντικός) είχε αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους και μάλλον ήταν στα Άδανα. Στους Αγιούς Τριμιθιάς ήταν αρκετοί Μαμμαρίτες και συγγενείς της Γιαννούλας όπως και ο αδερφός της ο Χαρίτος, ο οποίος ήταν πολύ καλός φίλος του Νίκου.

Την επόμενη μέρα ο Νίκος σκεφτικός συνάντησε τον Χαρίτο και προβληματισμένος του είπε ότι το παιδί, ο Μάριος, που ήταν μόλις 4 μηνών δεν είχε ρούχα και βρεφικά και χρειαζόταν κάποιον με αυτοκίνητο να τον πάει στο Μάμμαρι να πάρουν από το σπίτι. Ο Χαρίτος είχε αυτοκίνητο αλλά του είπε ότι ήταν επικίνδυνο να πλησιάσουν στο χωριό καθώς έπεφταν πυροβολισμοί και οι Τούρκοι ήταν κοντά. Ο Νίκος ανένδοτος ζήτησε τη βοήθεια του για το παιδί και εν τέλει ο Χαρίτος πείστηκε ότι ήταν ανάγκη και ότι θα ήταν προσεκτικοί και θα πήγαιναν γρήγορα να πάρουν τα απαραίτητα και θα γυρνούσαν πίσω.

Ξεκίνησαν απόγευμα και 30 λεπτά μετά βρίσκονταν στο Μάμμαρι. Ο Χαρίτος οδήγησε προσεκτικά, έφτασε έξω από το σπίτι και ο Νίκος κατέβηκε γρήγορα. Πέρασαν 5-10 λεπτά από την ώρα που μπήκε στο σπίτι, ακούγονταν μακρινοί πυροβολισμοί και όλμοι, κανένας ουσιαστικός κίνδυνος δεν προέκυψε, ο Χαρίτος είχε φαγωθεί από την αγωνία του… και ο Νίκος προβάλει κάποια στιγμή από την πόρτα κρατώντας στην πλάτη μια μεγάλη βίδα ξύλινου ελιόμυλου… να τρέχει και να προσπαθεί να τη χώσει στα πίσω καθίσματα του παλιού Austin. Ο Χαρίτος να μην ξέρει τι να πρωτοβρίσει, να γίνεται κόκκινος από έκπληξη και θυμό, να αρχίζει να φωνάζει στον Νίκο… ρε θα μας σκοτώσουν για τη βίδα του ελιόμυλου, ρε αθεόφοβε… Ο Νίκος μπήκε γρήγορα στο αυτοκίνητο, ο Χαρίτος έβαλε γρήγορα μπροστά να φύγει από το Μάμμαρι και τον κίνδυνο!!! Μα να μπουν οι Τούρκοι να μας πάρουν τη βίδα ρε Χαρίτο; Παραμιλούσε ο Νίκος και ο Χαρίτος ανέβαινε με τη δευτέρα το ανήφορο του Μάμμαρι...

Και στις τσέπες του Νίκου φανελίτσες και εσώρουχα για το παιδί…

Τη ιστορία αυτή την ακούσαμε όταν ήμασταν παιδιά σε τραπέζι στο πατρικό μας σπίτι από τον θείο τον Χαρίτο που μακαρίστηκε τη δεκαετία του 1990 και τον πατέρα μας τον Νίκο. Την έλεγαν και έβηχαν από το γέλιο, γελούσαν μαζί γελούσαν και οι συγγενείς με τα καμώματα των δύο και την αγάπη του Νίκου για τα παλιά πράγματα και τις αντίκες και θυμόντουσαν τις νεανικές τους περιπέτειες και τους βλέπαμε εμείς οι μικροί και απορούσαμε με τα καμώματα των μεγάλων και γελούσαμε και εμείς που γελούσαν.

Η εν λόγω ξύλινη βίδα του ελιόμυλου βρισκόταν στο πατρικό μας σπίτι πάντοτε και ως παιδιά παίζαμε βάζοντας τα μικρά αυτοκινητάκια να ανεβαίνουν στις στροφές της… Τώρα βρίσκεται σε μια από τις αποθήκες μας.

Η ιστορία γράφτηκε όπως τη θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Πάνε 5 χρόνια σχεδόν που πέθανε ο Νίκος Σταμάτης, ένα χρόνο μακριά η Γιαννούλα και ο μακαρίτης ο θείος ο Χαρίτος με τα μεγάλα μάγουλα, το γλυκό χαμόγελο και την περίεργη ομιλία όταν τον έπιαναν οι θυμοί του στις οικοδομές, έχει τριάντα χρόνια από τότε που μας άφησε! Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται να λένε τις ιστορίες τους να γελάνε.

Χριστόδουλος Σταμάτης